Duran Medazzaland (2 LPs)

Medazzaland van Duran Duran is het negende studioalbum van de Britse popgroep en verscheen in het jaar 1997. Dit album markeert het einde van hun langdurige samenwerking met EMI en wordt vaak beschouwd als een onderschatte parel binnen hun discografie. Voor het 25-jarig jubileum werd Medazzaland opnieuw uitgebracht als een gelimiteerde editie op 2 LP’s, gedrukt op gekleurd vinyl, waarmee het voor het eerst officieel op vinyl verkrijgbaar werd. Deze editie bevat een luxe art book met niet eerder vertoonde foto’s en artwork uit de periode van het album. Qua genre zoekt Medazzaland de grenzen op van poprock, art rock en alternatieve pop, met een sterke nadruk op elektronische elementen. Het album verschuift van het funky, dansbare geluid waarmee Duran Duran bekend was, naar een meer experimenteel geluid vol tegenstrijdige, soms desoriënterende synthlagen. Invloeden uit dissonante electronica en hypnotiserende psychedelica zijn duidelijk terug te horen. De productie kent industrial-invloeden met een knipoog naar triphop en wereldmuziek, mede dankzij de inbreng van Warren Cuccurullo, die naast gitaar ook het grootste deel van de baspartijen inspeelde. Nick Rhodes is verantwoordelijk voor het kenmerkende synthesizergeluid op de plaat, terwijl Simon Le Bon’s karakteristieke stem het geheel bindt. De plaat ontstond in een periode van verandering binnen de band, mede door het onverwachte vertrek van bassist John Taylor, die op vier nummers alsnog te horen is. Ondanks deze personele verschuiving blijft de kenmerkende melancholie en elegantie van Duran Durans muziek overeind, met een donkerdere toonzetting dan op hun vorige albums. Het album opent met het titelnummers Medazzaland, waarna tracks als Big Bang Generation en Electric Barbarella het speelse karakter van Duran Duran koppelen aan felle elektronische impulsen. Electric Barbarella werd uitgebracht als single en viel op door het futuristische geluid, opgepoetst met een stuwende beat en speelse tekst. Out Of My Mind is een ander opvallend nummer dat het introspectieve karakter van het album benadrukt. Dit meeslepende lied verscheen ook op de soundtrack van de film The Saint en valt op door de melancholische sfeer, gedragen door synths en gelaagde gitaarpartijen. Andere tracks zoals Be My Icon en Buried in the Sand illustreren het brede stilistische palet van Medazzaland: rauwe, grotendeels elektronische nummers wisselen af met meer sfeervolle, dromerige passages. Door de jaren heen heeft het album een cultstatus gekregen onder fans en verzamelaars. De heruitgave als gelimiteerde 25th Anniversary Edition op gekleurd vinyl maakt Medazzaland extra aantrekkelijk voor liefhebbers van bijzondere persingen en brengt dit experimentele hoofdstuk uit Duran Durans carrière opnieuw onder de aandacht. Medazzaland is daarmee een fascinerend tijdsdocument waarin de band haar artistieke koers durfde te verleggen, wat resulteert in een album dat nog steeds fris en vernieuwend klinkt.