Elliott Smith Xo (LP)

XO van Elliott Smith is een indringend en rijk gecomponeerd album uit 1998 dat wordt gezien als een mijlpaal binnen de indierock en artpop. Met zijn kenmerkende combinatie van pakkende melodieën en donkere, introspectieve teksten wist Smith op dit LP-album zijn lo-fi folkroots te verrijken met een voller, meer georkestreerd studiogeluid. Het resultaat is een gelaagde plaat die zowel toegankelijk als rauw persoonlijk klinkt. Op XO hoor je duidelijk hoe Smith het singer-songwritergenre overstijgt door elementen uit pop en rock te integreren. De productie is dieper en veelzijdiger dan op zijn voorgaande werk, deels dankzij de samenwerking met ervaren producers en een kleine band die zijn arrangementen naar een hoger niveau tilt. Nog steeds vormen het akoestische gitaarspel en zijn fluisterende vocalen het hart van de muziek, maar ze worden vaak aangevuld met piano, drums en zelfs blazers. Dit zorgt voor een meer open en gevarieerd klankbeeld, waarin Smith zijn emotionele waarde nog directer kan overbrengen. Het album bestaat uit veertien tracks en duurt ruim drie kwartier. Elke song draagt een eigen toon en stemming, variërend van melancholische overpeinzingen tot meer opgewekte, ironische tirades. Drie opvallende nummers zijn 'Waltz #2 (XO)', 'Sweet Adeline' en 'Baby Britain'. 'Waltz #2 (XO)' is een van de meest bekende en geliefde liedjes van Smith, een prachtige ballade over familieproblemen, eenzaamheid en verbroken dromen die met zijn eenvoudige, walsende ritme en bitterzoete melodieën een climax vormt binnen het album. 'Sweet Adeline' opent de plaat en laat meteen Smiths vermogen zien om delicate pianopartijen te combineren met kwetsbare vocalen en een krachtige climax. 'Baby Britain' is een iets luchtigere, sprankelende popsong die Smiths worsteling met persoonlijke demonen in een pakkend jasje steekt. De teksten op XO zijn scherp, persoonlijk en vaak dubbelzinnig. Smith weet universele thema’s als verlies, verslaving en verlangen naar begrip invoelbaar te maken zonder in cliché te vervallen. Zijn poëzie is even toegankelijk als gelaagd, waardoor elk nummer uitnodigt tot herhaalde beluistering en interpretatie. Wat XO zo bijzonder maakt binnen het genre is hoe Elliott Smith zijn eigen stem behoudt in een groter geluid. Waar hij op eerdere albums vooral als een pure folk-artiest werd beschouwd, bewijst hij hier dat zijn composities uitblinken in uitgewerkte popstructuren zonder de intimiteit waar hij om bekend staat te verliezen. Met XO groeide Smith uit tot een van de meest invloedrijke singer-songwriters van zijn generatie.