Hank Mobley Curtain Call (LP)
Beschrijving
Bol Partner
Curtain Call van Hank Mobley, featuring Kenny Dorham en Sonny Clark, is een klassiek jazzalbum binnen het hardbopgenre. De plaat neemt een bijzondere plaats in Mobley's discografie in: opgenomen in de hoogtijdagen van de Blue Note-studio’s, maar decennia lang ongebruikt gebleven, werd het album pas veel later officieel uitgebracht. Door de keuze voor een LP, en het kenmerkende Blue Note-geluid, biedt Curtain Call een authentieke luisterervaring die trouw blijft aan de esthetiek van de jaren vijftig hardbop. Het album bestaat uit zes stukken, waarvan vier originele composities van Mobley zelf. Op deze plaat weten de musici een krachtig, swingend geluid neer te zetten met subtiele melodische wendingen en inventieve solo’s. De bezetting bestaat uit Kenny Dorham op trompet, Hank Mobley als tenorsaxofonist, Sonny Clark op piano, Jimmy Rowser op bas en Art Taylor op drums. De combinatie van deze vijf rasartiesten zorgt voor een synergetisch samenspel waarin de individuele kwaliteiten volledig tot hun recht komen. Zoals typerend voor hardbop dompelt Curtain Call de luisteraar onder in een mix van strakke ritmes, bluesinvloeden en rijke harmonieën. De opener Don’t Get Too Hip is een uitgesponnen nummer waarin Mobley’s lyrische saxtoon en Dorhams peinzende trompet samenkomen. Het titelnummer Curtain Call zet de toon met een krachtig thema en aanstekelijke energie, gevolgd door The Mobe, dat uitblinkt in opgewektheid en souplesse. Naast deze eigen composities biedt het album ook ruimte aan standards als Deep In A Dream en My Reverie, waarin zowel de melodische elegantie van the Great American Songbook als de vrijheid van jazzimprovisatie uitgediept worden. Op muzikaal vlak kenmerkt dit album zich door Mobley's soepele fraseringen, Dorham’s heldere trompetlijnen en Clarks ritmische punch op de piano. Vooral On The Bright Side, het afsluitende nummer van de LP, laat horen hoe het quintet het enthousiasme van de hardbop weet samen te vatten: energiek, swingend, vol emotie. De plaat is een voorbeeld van het ambacht en de innovatiedrang die Blue Note in deze periode tot het toonaangevende jazzlabel maakten. Curtain Call verscheen pas in de jaren tachtig officieel, ondanks de opname in de jaren vijftig. Het album is sindsdien erkend als een waardevolle aanvulling op Mobley's oeuvre en een must voor liefhebbers van klassieke jazz op LP. De samenwerking tussen Mobley, Dorham en Clark op dit album levert een coherent geheel op, met telkens weer de focus op muzikale interactie en spontaniteit. Voor de luisteraar die houdt van energieke, melodieuze en virtuoze jazz biedt Curtain Call een uitmuntende introductie tot het beste wat hardbop te bieden heeft.
Curtain Call van Hank Mobley, featuring Kenny Dorham en Sonny Clark, is een klassiek jazzalbum binnen het hardbopgenre. De plaat neemt een bijzondere plaats in Mobley's discografie in: opgenomen in de hoogtijdagen van de Blue Note-studio’s, maar decennia lang ongebruikt gebleven, werd het album pas veel later officieel uitgebracht. Door de keuze voor een LP, en het kenmerkende Blue Note-geluid, biedt Curtain Call een authentieke luisterervaring die trouw blijft aan de esthetiek van de jaren vijftig hardbop. Het album bestaat uit zes stukken, waarvan vier originele composities van Mobley zelf. Op deze plaat weten de musici een krachtig, swingend geluid neer te zetten met subtiele melodische wendingen en inventieve solo’s. De bezetting bestaat uit Kenny Dorham op trompet, Hank Mobley als tenorsaxofonist, Sonny Clark op piano, Jimmy Rowser op bas en Art Taylor op drums. De combinatie van deze vijf rasartiesten zorgt voor een synergetisch samenspel waarin de individuele kwaliteiten volledig tot hun recht komen. Zoals typerend voor hardbop dompelt Curtain Call de luisteraar onder in een mix van strakke ritmes, bluesinvloeden en rijke harmonieën. De opener Don’t Get Too Hip is een uitgesponnen nummer waarin Mobley’s lyrische saxtoon en Dorhams peinzende trompet samenkomen. Het titelnummer Curtain Call zet de toon met een krachtig thema en aanstekelijke energie, gevolgd door The Mobe, dat uitblinkt in opgewektheid en souplesse. Naast deze eigen composities biedt het album ook ruimte aan standards als Deep In A Dream en My Reverie, waarin zowel de melodische elegantie van the Great American Songbook als de vrijheid van jazzimprovisatie uitgediept worden. Op muzikaal vlak kenmerkt dit album zich door Mobley's soepele fraseringen, Dorham’s heldere trompetlijnen en Clarks ritmische punch op de piano. Vooral On The Bright Side, het afsluitende nummer van de LP, laat horen hoe het quintet het enthousiasme van de hardbop weet samen te vatten: energiek, swingend, vol emotie. De plaat is een voorbeeld van het ambacht en de innovatiedrang die Blue Note in deze periode tot het toonaangevende jazzlabel maakten. Curtain Call verscheen pas in de jaren tachtig officieel, ondanks de opname in de jaren vijftig. Het album is sindsdien erkend als een waardevolle aanvulling op Mobley's oeuvre en een must voor liefhebbers van klassieke jazz op LP. De samenwerking tussen Mobley, Dorham en Clark op dit album levert een coherent geheel op, met telkens weer de focus op muzikale interactie en spontaniteit. Voor de luisteraar die houdt van energieke, melodieuze en virtuoze jazz biedt Curtain Call een uitmuntende introductie tot het beste wat hardbop te bieden heeft.
Records on VinylCurtain Call van Mobley, Hank is nieuw in ons assortiment. Check de releasedatum om te kijken of het al leverbaar is.