Joe McPhee Tenor (LP)

Tenor van Joe McPhee is een soloalbum dat zich onderscheidt als een essentieel werk binnen de avant-garde jazz. Dit album, dat oorspronkelijk werd uitgebracht als LP in het jaar 1977, werd live opgenomen in Zwitserland tijdens een spontane sessie in het huis van cellist Michael Overhage. De sfeer van het album is meditatief en warm, waarbij McPhee volledig vertrouwt op improvisatie en zijn instrument, de tenorsaxofoon, tot het uiterste verkent. Tenor geldt als McPhee's eerste volledig soloalbum en wordt vaak gezien als een sleutelplaat om zijn meesterschap en vrije muzikale benadering te begrijpen. Het genre van Tenor is duidelijk te plaatsen binnen de avant-garde jazz, gekenmerkt door vrije expressie, experimentele technieken en een minimale, introspectieve sfeer. McPhee gebruikt zijn tenorsaxofoon niet alleen als melodiedrager, maar ook als bron van percussieve en expressieve klanken. Zijn spel balanceert tussen intense emotie en technische beheersing, waarbij hij nieuwe geluiden aan het instrument weet te ontlokken. Dit maakt het album invloedrijk voor liefhebbers van zowel free jazz als experimentele muziek. Op Tenor zijn verschillende opvallende tracks te vinden. 'Knox' opent het album met een bluesachtige toon en zet meteen de unieke sfeer neer waarin McPhee zich beweegt; het stuk klinkt existentialistisch en zet de toon voor wat volgt. 'Good-Bye Tom B.' is een melancholisch werk dat door zijn ingetogen noten en harmonieën een gevoelige snaar raakt en McPhee's vermogen om emotie over te brengen onderstreept. 'Sweet Dragon' heeft een relatief opgewekte toon maar bevat alsnog ruwe, expressieve momenten, waarin McPhee de Ayler-achtige vibrato en klankexperimenten tot hun recht laat komen. De lang uitgesponnen titeltrack 'Tenor' vormt het kloppende hart van het album, waarin de saxofoon als bron van pure verkenning fungeert en elke conventie wordt losgelaten ten gunste van een vrije en organische muzikale reis. De omstandigheden waaronder Tenor werd opgenomen — een informele bijeenkomst met vrienden, gevolgd door een spontane recital die McPhee later zelf als een 'afterthought' bestempelde — dragen bij aan de intieme, eerlijke sfeer van het album. Het feit dat deze sessie is vastgelegd en als LP uitgebracht geeft luisteraars een direct inzicht in McPhee's persoonlijkheid en visie als muzikant. Tenor wordt terecht beschouwd als een van de mooiste soloalbums binnen het genre. Het album is niet enkel van betekenis door zijn muzikale inhoud, maar ook door de innovatieve bijdrage aan de ontwikkeling van solo saxofoon in de jazz. Voor iedereen die de diepte en het expressieve potentieel van de tenorsaxofoon wil ervaren, is dit LP-album een onmisbare referentie.