The Mandrake Project

Bruce Dickinson’s album The Mandrake Project markeert zijn terugkeer als soloartiest en is zijn eerste soloplaat in bijna twintig jaar. Het album is uitgebracht op compact disc en biedt een krachtige mix van heavy metal en hard rock, waarbij Dickinson samenwerkt met zijn vaste producer en gitarist Roy Z. De plaat is een diepgaand en duister werk, verweven met een verhalend concept dat samenhangt met een 12-delige comicreeks die Dickinson zelf mee heeft ontwikkeld. Centraal staan thema’s als macht, misbruik en identiteitsstrijd, geplaatst tegen het decor van wetenschappelijke en occulte experimenten. Muzikaal opent het album met een zeer zware en doomy toon. De eerste paar nummers zijn doordrenkt met occulte motieven en Faustiaanse pacts. Vooral het openingsnummer, Afterglow of Ragnarok, springt eruit door zijn dreigende riffs en melodische refrein, waarbij Dickinson’s kenmerkende krachtige zang direct opvalt. Dit nummer zet de toon voor de rest van het album en is ook vergezeld door een opvallende videoclip, waarin het donkere en epische karakter van de plaat visueel wordt ondersteund. Na de duistere opening verschuift het album richting traditionelere metal in het middengedeelte. Een goed voorbeeld hiervan is Many Doors to Hell, een nummer waarin het tempo wat lager ligt en de toetsen een prominente rol spelen. Het refrein van dit nummer is voorzien van sterke vocale harmonieën en het geheel klinkt verrassend prog-geïnspireerd, wat doet denken aan progressieve rock uit de jaren zeventig, maar voorzien van moderne productie. Dit nummer laat duidelijk Dickinson’s neiging tot muzikale experimenten zien en onderscheidt zich sterk van zijn werk met Iron Maiden. Een ander opvallend nummer is Eternity Has Failed, dat een geschiedenis heeft binnen Dickinson’s oeuvre. Een vroege versie van dit nummer verscheen namelijk onder een andere naam op het Iron Maiden-album The Book of Souls, wat aantoont hoe lang het creatieve proces achter dit album heeft geduurd. Op The Mandrake Project krijgt het nummer echter een nieuwe invulling, passend binnen het narratieve geheel van de plaat. Het slotstuk van het album is de bijna tien minuten durende Sonata (Immortal Beloved). Deze track is uitgesproken verhalend en cinematografisch van aard, met een atmosferisch geluid dat zich langzaam ontvouwt en steeds meer diepgang krijgt naarmate het nummer vordert. Dickinson kruipt zelfs in verschillende personages en stemmen, waardoor een theatrale en meeslepende luisterervaring ontstaat. Deze epische afsluiting sluit goed aan bij het overkoepelende, conceptuele karakter van het album. The Mandrake Project onderscheidt zich door de volwassen, donkere sfeer en het narratieve karakter. Het is onmiskenbaar een werk van Bruce Dickinson zelf en reflecteert zijn unieke stem en stijl, los van zijn werk als frontman van Iron Maiden. Door de integratie van het comicverhaal en de thematische diepgang is het een album dat nieuwsgierig maakt en uitnodigt tot herhaald luisteren. Voor liefhebbers van zware, verhalende rock en metal is deze cd een sterke toevoeging aan Dickinson’s indrukwekkende discografie. Het album verscheen in het jaar 2024.