Tony Allen There Is No End

There Is No End is een postuum album van Tony Allen dat verscheen als een 2LP en zich beweegt binnen het genre afrobeat, gecombineerd met elementen van hiphop, jazz en elektronische muziek. Tony Allen, bekend als de architect van de afrobeat en als langdurig drummer van Fela Kuti, legt met deze plaat het fundament voor een vernieuwende benadering van zijn nalatenschap. Zijn expressieve, inventieve drumpartijen vormen de ruggengraat van het album, waarrond diverse gastvocalisten hun eigen geluid verweven. Het album werd grotendeels afgerond na Allen’s overlijden door co-producenten Vincent Taeger en Vincent Taurelle. De plaat profileert zich niet als een definitief slotakkoord van Allens carrière, maar eerder als een uitnodigend puzzelstuk binnen zijn oeuvre, vol nieuwe samenwerkingen en muzikale kruisbestuivingen. Er is een opvallende rol weggelegd voor jonge, internationale rappers en zangers zoals Sampa The Great, Danny Brown, Skepta en anderen, waardoor het karakter van het album voortdurend transformeert tussen afrobeat, hiphop en experimentele grooves. De openingstrack Tony’s Praeludium reikt de luisteraar een soort spirituele proloog aan. Een zwaar aangezette drone verbergt Allens akoestische solo, waarna het album zich ontvouwt met een futuristisch aandoend, elektronisch ritme en bijdragen van rapper Jeremiah Jae. Een van de meest in het oor springende nummers is Stumbling Down, waarop Sampa The Great haar energieke rap verbindt aan Allen’s atmosferische drumwerk. Het resultaat is een vernuftig samenspel dat afrobeat, jazz en hiphop samenbrengt in broeierige, beweeglijke dynamiek. Crushed Grapes borduurt hierop voort en zorgt voor een fraaie continuïteit in geluid door motieven en percussie subtiel door te trekken tussen beide nummers. Ook het nummer Cosmosis mag niet onbenoemd blijven en geldt als het meest afrobeat-geïnspireerde stuk van het album. In deze track wordt de kern van Allens visionaire ritmiek gecombineerd met politieke onderwerpen en spirituele vragen rond verlies en nalatenschap — thema’s die door de vele gasten telkens op een eigen manier worden geïnterpreteerd. De sfeer van There Is No End is grillig, reflectief en vaak vooruitstrevend. In nummers als Deer In Headlights mengen zich dub-invloeden en psychedelische lagen tot een bedwelmend geheel, terwijl Allens karakteristieke snare, rijke toms en inventief gebruik van hi-hats de muzikale lijnen uitzetten. Het slotstuk, There’s No End, fungeert als een ingetogen uitloper, waarin Allen in een korte gesproken tekst reflecteert op het centrale thema van de vergankelijkheid en de continuïteit van geluid, creativiteit en invloed. There Is No End, uitgebracht in 2021, is daarmee geen eindpunt, maar een circulair testament van Tony Allen. Het is een zoektocht naar verbinding tussen generaties en genres en groeide in de studio uit tot een vitaal document dat zijn vernieuwingsdrang, zijn liefde voor dialoog en zijn open blik op de muzikale toekomst samenbundelt in een bijzonder gelaagd en levendig tweeluik.