Ali Farka Toure Talking Timbuktu

Talking Timbuktu is een album van de Malinese gitarist en zanger Ali Farka Touré, samen met de Amerikaanse gitarist Ry Cooder. Het album werd uitgebracht in het midden van de jaren negentig en is verkrijgbaar als een dubbel LP. Met zijn mix van Malinese folk en Amerikaanse blues wordt het beschouwd als een baanbrekende samenwerking die de muzikaliteit van twee continenten verenigt. Het genre van Talking Timbuktu wordt vaak omschreven als 'desert blues' of Malinese folk, met invloeden uit westerse blues en jazz. Deze stijl wordt gekenmerkt door trance-achtige gitaarlijnen, repetitieve patronen, en een diep gevoel van melancholie dat doen denken aan de roots van de Amerikaanse bluestraditie, maar dan diep geworteld in West-Afrikaanse muziek. Het album toont zowel het respect als de synergie tussen Touré en Cooder. Ali Farka Touré’s hypnotiserende, minimalistische gitaarspel en zijn karakteristieke stem vormen het hart van elke track. Ry Cooder voegt hier subtiel zijn eigen slide- en fingerstyle gitaar aan toe, zonder dominant te worden maar juist ter ondersteuning van Touré’s visie. Hun instrumentale samenspel slaagt erin om grenzen tussen genres te doen vervagen: elke muziekliefhebber herkent de jazz, blues en zelfs folk in deze nummers, maar het geluid blijft onmiskenbaar Malinees. Het album bevat elf nummers en onderscheidt zich door de rijke muzikale dialoog tussen de artiesten. Drie van de meest opvallende tracks zijn 'Bonde', 'Soukora', en 'Ai Du'. 'Bonde' opent het album en kenmerkt zich door emotievolle melodieën en een betoverende wisselwerking tussen banjo en cümbüş, gespeeld door respectievelijk Touré en Cooder. De zang roept beelden op van de Niger-stroom en het uitgestrekte woestijnlandschap. 'Soukora' is een van de meest memorabele nummers, gedreven door een eenvoudige maar doeltreffende melodie waar Touré zijn unieke balans tussen flow en gevoel laat horen. Cooder’s mandogitaar ondersteunt het nummer subtiel vanuit de achtergrond. Ten slotte is 'Ai Du' een van de bekendste tracks van het album, met een aanstekelijke ritmiek en melodie die de kracht van samenwerking en wederzijds begrip samenvat. Sommige van de bijdragen komen ook op naam van andere gelauwerde muzikanten, zoals drummer Jim Keltner, bassist John Patitucci en bluesgitarist Clarence 'Gatemouth' Brown. Toch blijft het werk van Touré en Cooder centraal staan. Iedereen werkt in dienst van de muziek, hierdoor wordt Touré’s visie juist vergroot in plaats van overschaduwd. Talking Timbuktu werd na de release zowel commercieel als kritisch een succes. Het album won een Grammy en groeide uit tot een van de best verkochte wereldmuziekalbums van zijn tijd. Voor velen werd deze plaat een ijkpunt in de wereldmuziek, en ze figureert in verschillende boeken en lijsten met essentiële albums die de geschiedenis van de popmuziek hebben beïnvloed. Het album duurt bijna een uur en is een reis door muzikale landschappen die zowel vertrouwd als onbekend aandoen.