Baden Powell Images On Guitar (CD)

Bekroond met een van de meest fantasierijke hoezen uit de hele MPS catalogus, luidde deze Baden Powell opname van oktober 1971 de tweede trilogie in van de zes LP's die hij tussen 1966 en 1975 voor het label opnam. Gevoed door zijn artistieke partnerschap met schrijver-producer Joachim Ernst Berendt (Berendt hielp Powell's Europese carrière vooruit door hem uit te nodigen om te spelen op het Berlin Jazz Festival in 1967), was Powell zonder twijfel de meest inventieve Braziliaanse gitarist van die peRiode. Op dit album schetsen Powell en zijn nieuwe kwartet de geluidstaferelen die de achtergrond kleuren van de Franse zangeres Janine De Waleyne. De zangeres had samengewerkt met o.a. Stan Getz en Michel Legrand. Voor Powell was zij een ideale tegenhanger van zijn gitaarspel. De reis begint met de bezadigde, bijna sombere samba Até-Eu. Met zijn dwalende nachtelijke melancholie volgt Violão Vagabundo een vergelijkbaar muzikaal pad. De populaire hit Blues À Volonté heeft een funky inslag. Het bevat ook een van de meest briljante scatkoortjes die tussen Rio, Parijs en Baden-Baden te horen zijn. De theatrale finesse van 'Images' zorgt ervoor dat virtuoze solo intermezzo's schitteren tussen de vocale stukken. Dit is waar we de andere beroemde stukken van de LP vinden - de stijlvolle Petit Waltz met zijn grillige, zorgzame ritmes in het tweede deel, en Conversação Comigo Mesmo (gesprek met mezelf), een fantastische hybride van choro en barok met een percussieve basis. De pretentieloze serenade Sentimentos toont Powell als een diepzinnig tekstdichter; en É De Lei is een ironische viering van chromatiek. Met zijn intensieve dialoog tussen rock-georiënteerde improvisatie en een magische sensualiteit, sluit Canto dit rijk gekleurde album af.