Baptiste W. Hamon Jusqu'à la Lumière (LP)

Drinkliederen, van Miossec tot de Pogues, hebben rock altijd duizelig, huilerig en grappig gemaakt. In de countrymuziek zijn de gevoeligste liedjes geschreven in Texas, met zijn moonshine, verloren vrouwen en trouwe rossen. Baptiste W. Hamon, geboren in de buurt van Parijs, adopteerde deze legendes van gekraakte mannen die de woestijn overpeinzen met een rampzalige drank in hun flesjes toen ze tieners waren. Tijdens een van zijn zeldzame bezoeken aan Frankrijk doopte Townes Van Zandt zijn croissants in een hoog glas Jack Daniel's. Hoe is het mogelijk dat we in deze zinloze versmelting van Franse en Amerikaanse tradities niet de definitieve metafoor zien voor de ontwortelde muziek van Baptiste W. Hamon? Het kruisen van stemmen met zulke sterke persoonlijkheden als de Amerikaan Will Oldham op L'Insouciance (2016) en de Bretoen Christophe Miossec op Soleil, Soleil Bleu (2019) klinkt als een geloofsverklaring. Na deze trieste alcohol, na de ondeugende dronkenschap van het album Barbaghamon (2021) opgenomen met de Toulousan Barbagallo, is de tijd aangebroken voor vrolijke alcohol. De Engelse producer John Parish deelt Baptiste's voorliefde voor lange reizen en muzikale stemmingswisselingen. Parish heeft een aantal cultalbums van de Fransman geproduceerd: Dominique A, Sparklehorse, Aldous Harding, Giant Sand en natuurlijk PJ Harvey. Baptiste wilde een sobere benadering van het arrangement van de nummers, iets stijlvols en sobers, met de aanwezigheid van een pedal steel die John soms weet te laten klinken als een sfeervolle synth. Deze muziek zit geenszins vastgeroest in traditie of verleden. Het is van zijn tijd. Baptiste neemt zelfs een lied uit het verleden en maakt het zijn eigen, Calexico-stijl, zoals het verheven 'Revoilà le Soleil' van de rebelse Angevin Jacques Bertin. Hij negeert geografische en stilistische grenzen en nodigt zangeres Ane Brun uit Noorwegen, waar Baptiste twee jaar heeft gewoond, uit voor een plechtig, sensueel duet. Baptiste W. Hamon heeft niet altijd naar countrymuziek geluisterd: hij begon met Belle And Sebastian, Nick Drake en Elliott Smith. En van de messcherpe teksten van het Franse chanson uit de jaren 50 en 60, met Brel voorop, heeft hij een voorliefde voor puurheid en, paradoxaal genoeg, lyriek behouden. Hij deinst er niet voor terug om brutale verhalen met humor te vertellen ('Dorothée') of alledaagse taferelen met ernst te beschrijven ('Ils Fument'). In hetzelfde nummer komen tedere woorden en moorddadige zinnen samen, tekst en muziek botsen ('Boire un Coup', 'Les Gens Trompés'). En hoewel de punchlines talrijk zijn, worden de melodieën en het prachtige geluid nooit verwaarloosd. Het is een vreemde plaat, tegelijkertijd maximalistisch in de beelden en de kleine films die het suggereert, en minimalistisch in het geluid en de enscenering. Let niet op de fundamentele verschillen in decorum: dit zijn dezelfde gedeukte verhalen die aan beide zijden van de Atlantische Oceaan worden verteld.