Elisabeth Schwarzkopf & Elisa Cavelti Ernst Haefliger Wilhelm Furtwängler conducts Beethoven's Symphony No. 9 (CD)

Wilhelm Furtwängler dirigeerde Beethovens Negende Symfonie meer dan honderd keer. In augustus 1954, drie maanden voor zijn dood, dirigeerde hij zijn laatste uitvoering in Luzern, die een "elementaire muzikale gebeurtenis" bleek te zijn (Neue Zürcher Zeitung). Aan de zijde van het briljante Philharmonia orkest en een uitmuntende solistenbezetting (Elisabeth Schwarzkopf, Elsa Cavelti, Ernst Haefliger en Otto Edelmann) accentueert Furtwängler het visionaire karakter van deze monumentale partituur: hij laadt de buitenste delen op met een bijna ondraaglijke spanning en vertolkt de lyrische passages, vooral het langzame derde deel, cantabile en in soepele tempi. Door deze "Negende van Luzern" te vergelijken met Furtwänglers andere referentie-vertolkingen van de Negende - zoals zijn beroemde uitvoeringen in Berlijn (1942) en Bayreuth (1951) - kunnen de constanten en veranderingen in zijn zeer subjectieve kijk op Beethovens laatste symfonie nader worden bestudeerd. Voor de uitgave van deze concertopname in het kader van de serie "LUCERNE FESTIVAL Historic Performances" zijn de originele banden uit de archieven van de SRF Zwitserse Radio en Televisie opnieuw geremasterd. De toonhoogte is opnieuw gecorrigeerd, zodat de opname voor het eerst zo dicht mogelijk bij het origineel klinkt - dichter dan ooit tevoren. Deze correctie in toonhoogte verandert niet alleen de lengte van de delen, maar ook de dramaturgie - het 3e deel bijvoorbeeld is bijna 17 seconden langer dan op vergelijkbare opnamen, wat de muzikale expressie aanzienlijk verandert. Wilhelm Furtwängler (1886-1954), die de laatste jaren van zijn leven in Clarens aan het Meer van Genève doorbracht, was een van de bepalende kunstenaars van de Internationale Musikfestwochen Luzern, het huidige LUCERNE FESTIVAL. Terwijl Arturo Toscanini een belangrijke rol speelde tijdens de oprichtingsjaren van het festival in 1938/39, was Furtwängler instrumentaal in het vestigen van het festival als één van het toen kleine aantal grote festivals. In 1944 kwam hij voor het eerst naar Luzern om twee concerten te dirigeren; vanaf 1947 - nadat zijn dirigeerverbod was opgeheven - tot aan zijn dood kwam hij elke zomer naar Luzern (met uitzondering van 1952) waar hij een speciale status genoot. Compleet met niet eerder gepubliceerde foto's uit het archief van het festival, bevat het 32 pagina's tellende boekje in drie talen uitgebreide informatie over Wilhelm Furtwängler's werk in Luzern, alsmede de context van deze uitvoering.