Franziska Pietsch & Detlev Eisinger Prokofiev: Works For Violin Piano (CD)

De vertolkers geven vonken af bij het spelen van deze werken (...).Deze stukken moeten precies op deze energieke, dramatische, ritmisch geaccentueerde en geprononceerde manier gespeeld worden, want dan onthullen ze hun schoonheid, tegelijk sober en lyrisch, het meest intens." (Südwest Presse) Na de succesvolle uitgave van de Vioolsonates van Grieg presenteren Franziska Pietsch en haar pianopartner Detlev Eisinger nu muziek van Sergej Prokofjev op het label audite. Zijn werken weerspiegelen in belangrijke mate facetten van haar eigen biografie. Als opkomend talent in de DDR genoot Franziska Pietsch bijzondere overheidssteun; haar muzikale opleiding werd dan ook aanvankelijk gevormd door de Oost-Europese school, waardoor de muziek van Prokofjev haar na aan het hart lag. Zijn twee Vioolsonates verschijnen als twee contrasterende polen binnen zijn oeuvre - ook haar leven heeft zich tussen uitersten bewogen. De overheidssteun leidde tot vroeg succes in de DDR. Na de vlucht van haar vader naar het Westen in 1984 volgden echter twee jaar van represailles door het regime, die Franziska Pietsch's begrip van muziek ingrijpend vormden: verstoken van elke mogelijkheid om concerten te spelen of lessen te volgen, leidde de door haar gekozen weg naar hoop - tegen wanhoop, weigering, angst en despotisme in - naar binnen. Muziek werd de enige taal waarin zij zich vrij kon uitdrukken en die haar de nodige kracht gaf om de uiterlijke omstandigheden te weerstaan, terwijl zij bleef hopen op vrijheid. Hieruit ontstond de intensiteit en de artistieke diepgang, die het spel van Franziska Pietsch tot op de dag van vandaag kenmerken. De twee Vioolsonates, grotendeels geschreven tussen 1938 en 1946 na Prokofievs terugkeer naar de Sovjet-Unie, konden niet meer tegengesteld zijn: Nr. 1 in F mineur, Prokofievs "Appassionata", is een tragisch stuk, terwijl nr. 2 in D majeur, oorspronkelijk ontworpen voor fluit en piano, overwegend vreugdevol en sereen is. Prokofiev arrangeerde het zelf, met David Oistrakh als adviseur. De herwerkte versie van de Cinq mélodies, gecomponeerd in 1919/20 voor zangstem (zonder tekst) en pianobegeleiding, werd ook door Prokofiev zelf uitgevoerd. Deze kamerwerken leggen drie intrinsieke aspecten van zijn kunstenaarschap bloot: zijn vermogen om een naadloze, emotioneel intense melodische lijn te creëren; zijn vaak verholen tragische kant; en zijn classicistische neiging.