Harmonie Universelle Concertos, Quintet, Sonatas (CD)

De Duitse instrumentale muziek van het begin van de achttiende eeuw werd sterk beïnvloed door de Franse en Italiaanse muziek, met name door de stijlen van Lully (ouvertures gevolgd door dansbewegingen) en Vivaldi (concerti). Toch bleef de stem van de Duitse muziek doorklinken bij componisten als Telemann en Fasch, die erin slaagden de voordelen van deze "geïmporteerde" buitenlandse stijlen te combineren met de "vaardige, strenge polyfonie" die altijd het kenmerk van de Duitse muziek was geweest, maar die uit de gratie was geraakt bij jongere componisten, die haar melodisch gebrekkig en ritmisch te tam vonden. De Franse en Italiaanse invloeden werkten als een stimulans en brachten nieuwe frisheid en vitaliteit in de Duitse muziek; tegelijkertijd kregen deze stijlen in de handen van de Duitse meesters een diepgang die in heel Europa werd bewonderd.De hier gepresenteerde stukken illustreren die combinatie van Franse, Italiaanse en Duitse stijlen. Ze zijn allemaal geschreven tussen ongeveer 1705 en 1725, en hun technische en muzikale eisen geven aan dat ze niet bedoeld waren voor amateurmusici maar voor de grote virtuozen van de hoforkesten en hun gecultiveerde publiek. In die periode klom Georg Philipp Telemann (1681-1767) met glans op van de positie van kapelmeester aan het hof van Sorau tot die van muzikaal directeur van de stad Hamburg, en werd hij beschouwd als Duitslands belangrijkste componist. Na Sorau was hij Konzertmeister en vervolgens Kapellmeister in Eisenach van 1708 tot 1712, toen hij naar Frankfurt-am-Main ging als stedelijk muziekdirecteur en Kapellmeister in de Barfu sserkirche (tot 1720). De werken op deze opname zijn geschreven tijdens Telemanns jaren in Eisenach, waar hij, zo vertelt hij, talrijke "Sonates... voor 2, 3 en tot 8 of 9 stemmen" componeerde voor de uitstekende musici van het hoforkest. De carrière van Johann Friedrich Fasch (1688-1758) was vergelijkbaar, maar minder spectaculair. Als student aan de Universiteit van Leipzig trok hij de aandacht door het oprichten van een collegium musicum, dat uiteindelijk uitgroeide tot de beroemde concertreeks van het Leipziger Gewandhaus. Na diverse engagementen werd hij benoemd tot kapelmeester van de Boheemse graaf Morzin in Lukavec (1721), voordat hij de positie van hofkapelmeester in Zerbst aanvaardde (1722-1758).