Loyle Carner Not Waving But Drowning

Not Waving, But Drowning is het tweede studioalbum van Loyle Carner, uitgebracht op LP en behorend tot het genre hiphop met sterke invloeden van jazz en soul. Het album kenmerkt zich door Carner’s persoonlijke, introspectieve benadering en zijn warme, melancholische sound. Loyle Carner distantieert zich van de typische Britse grime en richt zich op poëtisch verwoorde thema’s als volwassen worden, familiebanden, liefde, verlies en mentale gezondheid. Zijn vloeiende rapstijl, vaak gedragen door jazzy beats en vintage soultonen, geeft het album een intieme sfeer. Het album biedt ruimte voor kwetsbaarheid en reflectie, waarbij Carner openhartig zijn ervaringen en emoties deelt. Zo verwerkt hij de relatie met zijn moeder, rouw om het verlies van zijn vader en zijn zoektocht naar identiteit. Dit komt bijvoorbeeld tot uiting in de afsluitende track "Dear Ben", waarin Carner’s moeder een ontroerend gedicht voorleest, en in "Looking Back", waar hij de complexiteit van zijn gemengde afkomst en het omgaan met zijn verleden onderzoekt. De titeltrack "Not Waving, But Drowning" verwijst naar het gelijknamige gedicht van Stevie Smith en vormt een metafoor voor mensen die zich verloren voelen in het leven, ondanks de schijn van controle aan de buitenkant. De productie op het album is organisch en zorgvuldig samengesteld, met bijdragen van getalenteerde artiesten als Sampha en Tom Misch. "Loose Ends", met Jorja Smith, behoort tot de opvallende samenwerkingen: de soepele muzikale versmelting benadrukt de kracht van verbondenheid en samenspel. Ook "Ottolenghi", met Jordan Rakei, springt eruit door de warme melodielijn en thematische luchtigheid, en "Angel", met Tom Misch, biedt een frisse, melodieuze tegenhanger binnen het verder ingetogen album. Not Waving, But Drowning is een volwassen en gelaagde plaat, waarop Carner in vijftien tracks zijn persoonlijke levenslessen en kwetsbaarheden deelt. Het resultaat is een eerlijk en verbindend document dat ruimte biedt voor zowel hoop als rouw, en dat Carner’s groei als artiest en mens weerspiegelt. Het album brengt jazz, soul en old-school hiphop samen tot een eigenzinnige, eigentijdse Britse sound. Het verscheen in het tweede decennium van deze eeuw en bewijst dat Carner zich met dit werk nadrukkelijk heeft onderscheiden binnen de moderne, introspectieve hiphop.