Mike Oldfield Tubular Bells Part 1 & 2

Tubular Bells is het debuutalbum van de Engelse muzikant Mike Oldfield en wordt beschouwd als een mijlpaal binnen het genre van de progressieve rock, met sterke invloeden uit de minimal music en klassieke muziek. Het album verscheen in het begin van de jaren zeventig op LP en markeert het begin van Oldfields carrière. Bijzonder is dat Oldfield, op negentienjarige leeftijd, vrijwel alle instrumenten eigenhandig inspeelde, wat destijds een unicum was. Tubular Bells geldt niet alleen als muzikaal experiment, maar ook als cultureel fenomeen dat bijdroeg aan het succes van zijn label en de verdere verspreiding van het genre. Centraal op Tubular Bells staan twee lange, grotendeels instrumentale stukken, passend bij de indeling van de LP: een track op elke kant van de plaat. Op de eerste zijde staat Tubular Bells, Part One. Dit deel opent met een inmiddels iconisch, bijna hypnotisch pianothema dat zich steeds verder ontwikkelt. Oldfield voegt instrument na instrument toe, variërend van elektrische gitaren tot orgel en uiteraard de karakteristieke tubular bells zelf, die in de climax als het luidste en meest herkenbare geluid op de plaat klinken. De tweede zijde bestaat uit Tubular Bells, Part Two, een verlengde suite waarin thema’s worden hernomen, getransformeerd en afgewisseld met nieuwe motieven en af en toe vocale passages. Elk deel geeft ruimte aan melodische variëteit en gelaagde arrangementen, waarbij Oldfields talent als multi-instrumentalist telkens opnieuw aangetoond wordt. Op latere heruitgaven en digitale edities zijn soms extra nummers of bewerkingen toegevoegd. Voor de oorspronkelijke LP blijven de bekendste delen echter Tubular Bells, Part One en Tubular Bells, Part Two. Op streamingdiensten duiken ook titels op als Finale en The Sailor’s Hornpipe, die als afzonderlijke delen van het geheel worden gepresenteerd en een indruk geven van Oldfields compositorische bandbreedte. Stilistisch kenmerkt het album zich door lang uitgesponnen structurele opbouw, met terugkerende patronen, subtiele dynamiek en een herkenbare, soms mysterieuze sfeer. Tubular Bells was vernieuwend vanwege de combinatie van rockinstrumentarium, symfonische elementen en elektronische klanken. Deze mengvorm geldt als blauwdruk voor veel latere progressieve rock en instrumentale conceptalbums. Het brede assortiment aan gebruikte instrumenten – waaronder naast gitaar, piano en drums ook minder alledaagse instrumenten zoals buisklokken (tubular bells) – draagt bij aan de unieke klankkleur. Tubular Bells werd wereldwijd bekend toen het openingsmotief gebruikt werd als themamuziek voor de film The Exorcist. Naast commerciële en culturele impact, werd het album geprezen om zijn innovatieve aanpak en het samensmelten van genres. Voor velen is het album een van de invloedrijkste platen in de geschiedenis van de progressieve rock. Daarbij spreekt de oorspronkelijke LP nog steeds tot de verbeelding bij een breed publiek, mede dankzij het tijdloze karakter van het werk en de technisch hoogstaande productiekwaliteit.