Münchner Philharmoniker, Rudolf Kempe Brahms: Complete Symphonies (3 CD)

Lange tijd werd Johannes Brahms beschouwd als de belichaming van het conservatisme die, in tegenstelling tot de discipelen van Wagner en Liszt, terugviel op oude vormen, die zogenaamd geen kracht meer hadden. Brahms was inderdaad een kenner van muziek uit het verleden, die terugging tiII de polyfone componisten van de 16e eeuw. Hij maakte gebruik van oude patronen zoals de variatie en de onderling samenhangende passacaglia. Hij nam de traditionele vierdelige symfonie en de juxtapositie ervan over, respecteerde het patroon van de sonatevorm en ging wat betreft de instrumentatie nauwelijks verder dan Beethoven. Het beeld van Brahms als een 'reactionair', zoals dat aanvankelijk door Nietzsche en later door de kring van Wagner en Richard Strauss werd aangevoerd, is echter onhoudbaar. Niemand minder dan Arnold Schönberg heeft in zijn beroemde artikel 'Brahms, der Fortschrittl iche' (Brahms de progressieve) het fundamentele verschil erkend dat de componist Brahms, met name als componist van symfonieën, scheidde van de meesters van de klassieke sonate en symfonie