Neil Ardley, Ian Carr & Don Rendell Greek Variations (LP)

Greek Variations & Other Aegean Exercises van Neil Ardley, Ian Carr en Don Rendell is een jazzalbum dat oorspronkelijk op LP werd uitgebracht. Het album, uitgebracht in het jaar 1969, geldt als een mijlpaal binnen de Britse jazz. De muziek op deze plaat is bijzonder vanwege de gedurfde combinatie van jazz met Griekse volksmuziek en instrumentale structuren. De benadering is zowel innovatief als diepgaand, waardoor de luisteraar bij herhaalde beluisteringen steeds nieuwe nuances en details kan ontdekken. De eerste helft van het album bestaat uit "The Greek Variations", een suite in zes delen, gebaseerd op een traditionele Griekse melodie. Neil Ardley dirigeert hierbij een veertienkoppig kamerorkest met vooraanstaande musici uit de Britse jazzscene. Deze suite kenmerkt zich door een afwisseling van stemmingen: soms broeierig en dreigend, dan weer lichtvoetig en levendig, of juist delicaat en nachtelijk. De arrangementen bieden ruimte aan fraaie solo’s, bijvoorbeeld op marimba, vibrafoon, oboe en altofluit. De sfeer en de orkestratie doen denken aan de samenwerkingen tussen Miles Davis en Gil Evans, maar dankzij de sterke eigen identiteit van zowel Ardley als Carr ontstaat toch een geheel eigen klankwereld. Het tweede deel van het album presenteert kortere suites en composities, uitgevoerd door een quintet onder leiding van Carr en een kwartet geleid door Rendell. Ook hier blijft de Griekse sfeer duidelijk aanwezig, zowel in de ritmiek als in de melodische structuren. Hierdoor vormt het album een consistent geheel, waarbij improvisatie en compositie voortdurend in balans zijn. Enkele opvallende tracks op het album zijn "Santorin", "Delphi" en "Kriti". Deze stukken tonen zowel het solistische vakmanschap als het subtiele samenspel binnen het ensemble, evenals de unieke manier waarop Griekse invloeden in een jazzidioom worden geïntegreerd. Als LP neemt Greek Variations & Other Aegean Exercises binnen de Britse jazztraditie een bijzondere plaats in. Het project markeert bovendien het einde van de invloedrijke Don Rendell/Ian Carr Quintet en de opkomst van Ian Carr’s latere groep Nucleus. Het resultaat is een album met een verfijnde, breed uitgesponnen en melodisch rijke sound, die een brug slaat tussen hedendaagse jazz en mediterrane invloeden.