‘t is nooit saai!

'Je moet die verhalen van de oudjes eens opschrijven' Deze opmerking leidde tot het vastleggen van stoere, spannende en ontroerende verhalen van 30 Utrechtse brandweermensen. De eerste geïnterviewde kwam in 1938 in dienst, de laatste in 1992. Ze vertellen openhartig over alle facetten van hun leven bij de brandweer. Dit levert, verdeeld over twee boeken, een uniek inkijkje in de brandweerwereld door de jaren heen. Het werk was en is veelomvattend: naast het blussen van branden, ontwikkelde zich de technische hulpverlening bij ongevallen en er kwam een duikteam. Vroeger was sprake van klussen en reparatiewerkzaamheden voor de gemeente, onderhoud aan gebouwen en bewakingsdiensten bij voorstellingen. Vele jaren was een belangrijke taak de ambulancediensten. Brandweermensen fungeerden als chauffeur en assisteerden verplegers. Men werkt als een team en de sfeer is nog steeds hecht, ondanks de individualisering. Ze hebben elkaar hard nodig. Het is letterlijk van levensbelang dat ze voor elkaar door het vuur gaan. Humor en de vele, vele kwajongensstreken zijn een onlosmakelijk onderdeel van hun leven. Ze zijn trots op het werk en hun bijdrage aan het welzijn van de Utrechtse bevolking.