Zaaien op straat

Elke keer als ik deze man zag, verbaasde het mij dat hij nog leefde: hij was heel mager, vuil en gewond. De laatste keer dat ik hem zag, lag hij een beetje tegen een muur op station Blaak bij een snoep- en frisdrankautomaat. Ik voelde toen zo de ontferming van de Heer voor deze man, dat Jezus deze man zou willen omhelzen en kussen (als de verloren zoon) en heb dat ook naar hem uitgesproken. Daarna heb ik hem niet meer gezien. Totdat, misschien een jaar of twee jaar later, er iemand bij de bus kwam met een gladgeschoren gezicht, netjes verzorgd, kort haar en nette kleding, die zei: "Jij kent mij niet meer, hè?" Ik zei: "Nee, ik ken u niet." Hij zei: "Ik ben die man van station Blaak" en hij haalde dat laatste gesprek aan, toen hij daar op het station lag. Toen pas wist ik dat het die man was, totaal onherkenbaar voor mij; ik keek naar een wonder van God dat recht voor me stond. Hij zei dat hij van de drugs af was en via verschillende hulpinstanties was geholpen; hij vertelde dat hij, toen hij verslaafd was, vaak per dag maar een of twee Snickers at.