Dio Angry Machines (LP)

Angry Machines van Dio is een heavy metal-album dat zich uitstrekt over het terrein van *moderne metal* uit het midden van de jaren negentig. Het werd uitgebracht in het jaar 1996 en was uitsluitend nog verkrijgbaar als langspeler (LP), destijds een opvallende keuze in een tijd die gedomineerd werd door cd’s en cassettes. Het album markeert het einde van een tijdperk binnen de band; het is het laatste studioalbum met drummer Vinny Appice en gitarist Tracy G. Hun bijdrage bepaalde mede het rauwe, donkere karakter dat de plaat zo kenmerkt. Qua genre bevindt Angry Machines zich ergens tussen heavy metal en melodieuze metal, maar met een duidelijke hang naar de meer moderne en soms industriële metal-elementen zoals die rond die tijd onder bands in opmars waren. Deze update van Dio’s geluid viel niet bij iedere fan in de smaak. De productie is robuust en soms ronduit massief, met zware riffs, langzame grooves en een sombere atmosfeer. De overgang naar dit hardere, minder gelaagde geluid onderscheidt Angry Machines sterk van eerdere, meer klassiek georiënteerde Dio-platen. Het album bevat tien tracks, waarvan Institutional Man het krachtige, trage begin vormt. Deze track benadrukt de trage, schurende stijl die op dit album regelmatig terugkeert en zet daarmee direct de toon. Een ander opvallend nummer is Hunter of the Heart, een rechttoe rechtaan metaltrack met een dreigend karakter en pakkende riffs die goed aansluiten bij het moderne imago van het album. Verder springt This Is Your Life eruit als ballad, opvallend vanwege de piano en de minimale instrumentatie – zelden vertoond in Dio’s oeuvre. Ronnie James Dio’s stem staat in deze ingetogen track centraal, waarmee hij zijn talent voor emotie en expressie op indrukwekkende wijze etaleert. De thematiek op Angry Machines is vaak donker, met teksten die zich richten op sociale kwesties, innerlijke conflicten en een dystopisch toekomstbeeld. Dat is terug te horen in nummers als Dying in America, waarin melancholie doorklinkt in de teksten en de muzikale sfeer. De keuze voor deze onderwerpen en het sombere karakter past in de bredere trend van negentiger jaren metal, waarin bands vaker kozen voor introspectie en maatschappelijke kritiek. Ondanks de vernieuwende muzikale koers behaalde Angry Machines geen groot commercieel succes en kreeg het gemengde reacties van de achterban. Voor liefhebbers van het traditionele Dio-geluid was het een stijlbreuk. Toch biedt het album een interessant tijdsbeeld en laat het horen dat Dio als band ook in staat was met hun tijd mee te gaan, zonder fundamenten van heavy metal uit het oog te verliezen.