Eric Clapton I Still Do

I Still Do is een dubbel-LP album van Eric Clapton en behoort tot het bluesgenre, met invloeden uit klassiekers, contemporary works en nieuwe eigen composities. Het album werd uitgebracht in 2016 en is opgenomen met producer Glyn Johns, die eerder samenwerkte met Clapton aan iconische albums. De sfeer van I Still Do is intiem en terughoudend, gedragen door een laidback sfeer die doet denken aan een late jamsessie. De arrangementen zijn voornamelijk akoestisch, met aandacht voor warme, analoge sound; het album is volledig op analoge tape opgenomen en gemasterd voor maximaal geluid op vinyl. Clapton was op het moment van uitbrengen boven de zeventig jaar, wat zich vertaalt in een album zonder uitbundige gitaarsolo’s of harde rocknummers. In plaats daarvan klinkt Clapton’s stem en gitaar subtiel en doorleefd, waarbij hij put uit zijn rijke geschiedenis als bluesmuzikant. Naast nieuw werk bestaat een aanzienlijk deel van I Still Do uit covers van bekende en minder bekende bluesartiesten, waaronder JJ Cale, Skip James en Leroy Carr. Deze keuze onderstreept zijn rol als vertolker van het bluesgenre, waarbij de interpretatie van klassiek materiaal net zo belangrijk is als eigen composities. Het album biedt twaalf nummers, waarvan een aantal in het bijzonder opvalt. 'Alabama Woman Blues' opent het album en is een cover van Leroy Carr, waarin Clapton’s elektrische gitaar voor het eerst duidelijk naar voren komt; het rauwe, bluesgeluid zet direct de toon. Een ander opvallend nummer is 'I Will Be There', waarop Clapton een vocaal duet aangaat met een mysterieuze gastartiest – bekend onder de naam Angelo Mysterioso – wat aanleiding gaf tot speculaties, mede dankzij de connectie met George Harrison en diens zoon Dhani Harrison. Verder is 'Spiral' een eigen compositie van Clapton, waarin melancholie en blues op subtiele wijze samenvloeien. Op 'Catch The Blues' laat Clapton zien hoe zijn stem en gitaar in dienst staan van het lied, met een laidback, bijna jazzy arrangement dat aansluit bij de rest van het album. De gekozen productiewijze, met analoge tape en mastering op 45 rpm, benadrukt Clapton’s voorkeur voor warmte en authenticiteit: elk instrument klinkt helder en natuurlijk, zoals dat past bij het bluesgenre. De hoes van het album is een kunstwerk van Peter Blake, die eerder werkte aan beroemde albumcovers in de popgeschiedenis. Dit geeft het album een extra associatie met ambacht en traditie. I Still Do bestaat uit twee LP’s en biedt twaalf nummers in de standaardversie, waarop Clapton bewijst dat zijn band met de traditionele blues en zijn vermogen als interpretator nog steeds onverminderd sterk zijn. Het album ademt een ingetogen en eerlijke sfeer, zonder franje, zonder spektakel: het draait om de muzikale kern, trouw aan de roots en aan de eigen stem. Voor de luisteraar die op zoek is naar virtuoze, maar gereserveerde, blues van een muzikale legende, is I Still Do een mooi en waardig album in Clapton’s lange oeuvre.