Magali Leger Marion Grange Guilhem Terrail M La Passion Selon Marc Une Apres Auschwit (DVD)

' De muziek in deze Passie is een reflectie over wat deze twee religieuze tradities (judaïsme en protestantisme) verbindt, maar ook over dit onherstelbare verlies, de 6 miljoen mensen die stierven tijdens de Holocaust, het zwijgen van de mensen, het zwijgen van God. Dit is een lijdensweg zonder verlossing. Wat overblijft is de kwestie van het overleven. 'Michaël LevinasLa Passion selon Marc. Une Passion après Auschwitz (The Passion According to Mark. A Passion afterAuschwitz), ging in april 2017 in première. Het project werd opgedragen aan de Franse componist Michaël Levinas door de Zwitserse vereniging 'Musique pour un temps present', in het kader van de evenementen ter herdenking van de 500e verjaardag van de hervorming van Luther. Dit originele oratorium is niet alleen een herinterpretatie of een loutere herneming van de Passie - wat de vele verwijzingen naar de Passies van Bach zouden kunnen doen geloven, het confronteert op pijnlijke wijze, inderdaad, het onverzoenbare karakter van de Passie en de Holocaust.Wat is het doel van deze Passie na Auschwitz, die draait om wat twee muzikale tradities kan verbinden, twee religies die gescheiden zijn door barbarij. Welke muziek, welke traditie, welke taal kan de componist gebruiken om uitdrukking te geven aan deze dubbele stilte, zowel historisch als theologisch, zowel menselijk als goddelijk ? Het is geen toeval dat Levinas ervoor koos zijn partituur te beginnen met een citaat van zijn vader, de filosoof Emmanuel Levinas, uit diens boek Anders dan zijn en voorbij de essentie : zo kon hij hulde brengen aan 'de zes miljoen mensen die door de nazi's zijn vermoord', maar ook aan 'de miljoenen mensen overal ter wereld, ongeacht hun afkomst of religie, die gebukt gaan onder dezelfde haat jegens de ander, onder hetzelfde antisemitisme.'Is het na de Holocaust mogelijk om te componeren zonder te huilen en te beven?', vraagt Michaël Levinas. Het gaat niet om woede of medelijden. Door de subtiele polyfonie van het koor, de stemmen en het orkest, maar ook door de manier waarop de verschillende talen (Oudfrans, Jiddisch, Aramees, Duits) betekenis uit elkaar creëren, zijn zowel de structuur als de muzikale taal van deze Passie ongelooflijk ingewikkeld. Maar dat is niet voor niets: door westerse muzikale tradities en de tragische component van de moderne geschiedenis naast elkaar te zetten, slaagt Levinas erin om tijdens het artistieke proces de toekomst van de Heilige Taal en van het Evangelie na Auschwitz te 'schudden'. Wat het Evangelie van Marcus dus onderscheidt van het Joodse gebed voor de doden (Kaddisj) of van de El male Rahamim, of van de twee gedichten van Paul Celan waarmee het werk wordt afgesloten, is niet zozeer een kwestie van representatie, maar veeleer een manier om de tragedie te laten weerklinken, zonder enige kunstgreep en zonder enig vangnet.