Paul Watkins & Huw British Works for Cello and Piano, Volume 4 (CD)

De cellist Paul Watkins en zijn pianistische broer Huw presenteren dit vierde deel met Britse werken voor cello en piano. de broers Watkins blijven veruit de best opgenomen gidsen van dit krachtige en plezierige repertoire', aldus BBC Music. Ze zetten hun verkenning voort van wat een zeer rijk en populair repertoire werd in het Britse muziekleven van de laatste decennia van de twintigste eeuw, dankzij inspirerende stersolisten als Paul Tortelier, Mstislav Rostropovich en Jacqueline du Pré. De Partita van Kenneth Leighton opent met een intense lyrische Elegie, waarin Engelse invloeden zoals Vaughan Williams te horen zijn. Het tweede deel is een Scherzo vol Walton-achtige syncopen en energie, en het werk eindigt met een bel-achtig thema gevolgd door vrije variaties. Op dezelfde manier eindigt de Sonate van Richard Rodney Bennett met een thema - stijgend en dalend in een sierlijke curve - en een doorlopende reeks variaties, waarvan er één alleen voor piano is. De andere sonate, van Alun Hoddinott, valt op door zijn heldere, open texturen, vaak tweestemmig contrapunt. Elisabeth Lutyens was als componiste grotendeels autodidact en gebruikte een heel speciaal systeem van ritmische notatie, in vrije tijd zonder maatstrepen, met drie symbolen voor noten van verschillende lengtes. De 'constanten' uit de titel zijn vier melodische en harmonische intervallen die uitsluitend in het hele werk worden gebruikt. De cellist Paul Watkins en zijn broer Huw presenteren dit vierde deel met Britse werken voor cello en piano. de broers Watkins blijven veruit de best opgenomen gidsen van dit krachtige en plezierige repertoire', aldus BBC Music, en zetten hun verkenning voort van wat een zeer rijk en populair repertoire werd in het Britse muziekleven van de laatste decennia van de twintigste eeuw, dankzij inspirerende stersolisten als Paul Tortelier, Mstislav Rostropovich en Jacqueline du Pré. De Partita van Kenneth Leighton opent met een intense lyrische Elegie, waarin Engelse invloeden zoals Vaughan Williams te horen zijn. Het tweede deel is een Scherzo vol Walton-achtige syncopen en energie, en het werk eindigt met een bel-achtig thema gevolgd door vrije variaties. Op dezelfde manier eindigt de Sonate van Richard Rodney Bennett met een thema - stijgend en dalend in een sierlijke curve - en een doorlopende reeks variaties, waarvan er één alleen voor piano is. De andere sonate, van Alun Hoddinott, valt op door zijn heldere, open texturen, vaak tweestemmig contrapunt. Elisabeth Lutyens was als componiste grotendeels autodidact en gebruikte een heel speciaal systeem van ritmische notatie, in vrije tijd zonder maatstrepen, met drie symbolen voor noten van verschillende lengtes. De 'constanten' uit de titel zijn vier melodische en harmonische intervallen die uitsluitend in het hele werk worden gebruikt.