The Mantle And Other Stories

Als roman- en toneelschrijver verdient Gogol een minutieuze studie. Zijn talenten zijn zo uitgesproken dat, als de kennis van de Russische literatuur breder verspreid was, hij zonder twijfel een vergelijkbare reputatie zou verwerven als de beste Engelse humoristen.

Een Levendige Satirist

Gogol is in de eerste plaats een levendige satirist, bekend om zijn scherpe observaties en zijn vermogen om de absurditeit van de samenleving bloot te leggen. Hij is meedogenloos tegenover dwazen en schurken, maar zijn enige wapen is ironie. Dit wapen is vaak te scherp voor de eenvoudige absurditeiten en niet scherp genoeg voor crimineel gedrag. Daar waar hij zijn ironie tegen misdaad aanwendt, blijft er vaak een gevoel van bitterheid en verontwaardiging achter bij de lezer. Zijn satirische werken lijken eerder de samenleving kwaad te maken dan daadwerkelijk te wreken.

Een Meester in Mannenportretten

Gogol excelleert in het schilderen van menselijke gedragingen en dagelijkse scènes. Zijn personages zijn zo levensecht dat het voelt alsof je met hen hebt geleefd. Hij legt hun eigenaardigheden, zenuwachtige gewoonten en zelfs de kleinste gebaren vast, waardoor je een diepgaand inzicht krijgt in hun karakter. Of het nu gaat om iemand die verhaspelt wat hij wil zeggen of een ander die hult in de ongemakken van een ontbrekende tand, Gogol’s aandacht voor detail is ongeëvenaard.

Structuur en Narratief

Helaas is Gogol’s toewijding aan minutieuze detailstudies vaak ten koste gegaan van de samenhang in zijn verhalen. Zij missen soms een ordening die de lezer door het verhaal leidt. De scènes, hoe zorgvuldig gecreëerd ook, zijn vaak slecht met elkaar verbonden en eindigen abrupt. Deze slordigheid in de constructie kan de illusie die zijn beschrijvingen opwekken, tenietdoen. Gogol grijpt niet altijd terug naar een gevoel van waarschijnlijkheid, wat een vreemd kenmerk is van een schrijver die zichzelf als realist profileren wil.

Vergelijkingen en Invloeden

Gogol kan worden vergeleken met grote meesters als Rabelais, wiens rijkgeschakeerde taal en stijl indrukwekkend zijn, maar ook vermoeiend kunnen worden bij langdurig lezen. Zijn werken bieden een uitstekende reflectie op het moeilijk te beheersen aspect van het selecteren van details bij het scheppen van een verhaal. Het vereist immers meer vaardigheid om tussen de onnoemelijke details te kiezen wat er werkelijk toe doet, dan om deze simpelweg te observeren en nauwkeurig vast te leggen. Gogol’s unieke benadering van het vertellen van verhalen maakt hem tot een fascinerend onderwerp voor elke literatuurstudie.