The Moody Blues Days Of Future Passed (CD)
Beschrijving
Bol
Days Of Future Passed van The Moody Blues is een baanbrekende cd binnen het genre van de progressieve rock, uitgebracht in het jaar 1967. Dit album valt op door een unieke samensmelting van pop, klassieke symfonie en psychedelische rock. Het markeert een cruciale creatieve wending voor de band: ze laten rhythm-and-blues nummers achter zich en kiezen voor een volledig originele en thematische benadering. Het concept draait om een gewone dag uit het leven van een alledaags persoon, uitgewerkt met poëtische intermezzo’s en grootschalige orkestrale arrangementen die zijn uitgevoerd door het London Festival Orchestra. Muzikaal biedt Days Of Future Passed een reis door verschillende sfeer- en tijdsbeelden van de dag. Elke track weerspiegelt een ander deel van dit etmaal, waarbij instrumentatie en compositie steeds een andere stemming creëren. Het album opent met 'The Day Begins', een orkestraal stuk dat de luisteraar direct in de narratieve structuur trekt. Gedurende de cd worden fluiten, strijkers en mellotron-sounds voortdurend afgewisseld met de stem en de kenmerkende klank van The Moody Blues. De overgang tussen rock en klassieke muziek wordt naadloos gemaakt door de poëzie en de melodische lijnen, die door het hele album heen te horen zijn. Twee tracks die duidelijk naar voren komen en die ook buiten het album bekendheid genieten, zijn 'Nights In White Satin' en 'Tuesday Afternoon'. 'Nights In White Satin' geldt als het hoogtepunt van de cd: een melancholische ballade die bol staat van romantiek, melancholie en een uitgesproken sfeer vol orkestrale grandeur. Deze track sluit aan bij het slot van de dag en wordt gevolgd door het epiloog 'Late Lament'. 'Tuesday Afternoon', officieel getiteld 'The Afternoon: Forever Afternoon (Tuesday?)', is een psychedelische popsong die het middagdeel van het album verbeeldt. Die track wordt gekenmerkt door rijke harmonieën, sfeervolle mellotron en meevoerende melodieën. Days Of Future Passed was oorspronkelijk bedoeld als een demonstratie van stereotechniek en het mengen van klassieke met popmuziek, maar groeide uit tot één van de eerste en belangrijkste conceptalbums in de rockgeschiedenis. Het album viel aanvankelijk bescheiden op, maar bereikte uiteindelijk grote erkenning dankzij de aanhoudende radio-airplay van de hitsingle 'Nights In White Satin'. Later werd het album gewaardeerd als een klassieker binnen het progressieve rockgenre. De indrukwekkende samenwerking tussen band en orkest, het meditatieve karakter van de muziek en de poëtische sfeer maken Days Of Future Passed tot een album dat niet alleen het genre mede heeft gevormd, maar ook als tijdloos meesterwerk wordt beschouwd. De cd is een aanbeveling voor liefhebbers van symfonische rock, conceptalbums en muzikale vernieuwing.
Days Of Future Passed van The Moody Blues is een baanbrekende cd binnen het genre van de progressieve rock, uitgebracht in het jaar 1967. Dit album valt op door een unieke samensmelting van pop, klassieke symfonie en psychedelische rock. Het markeert een cruciale creatieve wending voor de band: ze laten rhythm-and-blues nummers achter zich en kiezen voor een volledig originele en thematische benadering. Het concept draait om een gewone dag uit het leven van een alledaags persoon, uitgewerkt met poëtische intermezzo’s en grootschalige orkestrale arrangementen die zijn uitgevoerd door het London Festival Orchestra. Muzikaal biedt Days Of Future Passed een reis door verschillende sfeer- en tijdsbeelden van de dag. Elke track weerspiegelt een ander deel van dit etmaal, waarbij instrumentatie en compositie steeds een andere stemming creëren. Het album opent met 'The Day Begins', een orkestraal stuk dat de luisteraar direct in de narratieve structuur trekt. Gedurende de cd worden fluiten, strijkers en mellotron-sounds voortdurend afgewisseld met de stem en de kenmerkende klank van The Moody Blues. De overgang tussen rock en klassieke muziek wordt naadloos gemaakt door de poëzie en de melodische lijnen, die door het hele album heen te horen zijn. Twee tracks die duidelijk naar voren komen en die ook buiten het album bekendheid genieten, zijn 'Nights In White Satin' en 'Tuesday Afternoon'. 'Nights In White Satin' geldt als het hoogtepunt van de cd: een melancholische ballade die bol staat van romantiek, melancholie en een uitgesproken sfeer vol orkestrale grandeur. Deze track sluit aan bij het slot van de dag en wordt gevolgd door het epiloog 'Late Lament'. 'Tuesday Afternoon', officieel getiteld 'The Afternoon: Forever Afternoon (Tuesday?)', is een psychedelische popsong die het middagdeel van het album verbeeldt. Die track wordt gekenmerkt door rijke harmonieën, sfeervolle mellotron en meevoerende melodieën. Days Of Future Passed was oorspronkelijk bedoeld als een demonstratie van stereotechniek en het mengen van klassieke met popmuziek, maar groeide uit tot één van de eerste en belangrijkste conceptalbums in de rockgeschiedenis. Het album viel aanvankelijk bescheiden op, maar bereikte uiteindelijk grote erkenning dankzij de aanhoudende radio-airplay van de hitsingle 'Nights In White Satin'. Later werd het album gewaardeerd als een klassieker binnen het progressieve rockgenre. De indrukwekkende samenwerking tussen band en orkest, het meditatieve karakter van de muziek en de poëtische sfeer maken Days Of Future Passed tot een album dat niet alleen het genre mede heeft gevormd, maar ook als tijdloos meesterwerk wordt beschouwd. De cd is een aanbeveling voor liefhebbers van symfonische rock, conceptalbums en muzikale vernieuwing.